maggotsvermilion

Tak Samotna wiedźma W półmroku przy świecach Kolejna noc z kulą swą która wszystko wie Odbija księżyc i pokazuje niebo A ona modli się, szepty obłędne w pokoju jej Światło tak powoli rozchodzi Jak gdyby było zaklęte W płomienie woskowych świec Na których siedem znaków wyrytych jest Budzi się moc, obłuda Wychodzi z kątów pokoju I kapie z sufitu niczym krew Prosto w kielich jej Z którego pije, pije i więcej chce& Każe pióru unieść się Nad pergamin pisząc ścieżki

Pośród mrocznych zimowych nocy słychać głosy ze świata duchów, bicie upiornych serc. To dwanaście świętych dni Yule. Widać ciemne kształty na niebie: jeźdźcy śmierci. Nagle nacierają w dół spośród chmur w cudownej dzikości; królowie i wodzowie, złodzieje i mordercy- wszyscy w jednym szyku, dryfują tajemniczo przez przestworza na widmowych rumakach, przybywają kiedy są najmniej oczekiwani. Czarne tarcze, niedźwiedzie i wilcze futra, lśniące klingi, otwarte rany i stryczki wciąż zaw

Wenn die Nacht einfällt bedeckt sie die Welt mit undurchdringlicher Dunkelheit. Kälte steigt vom boden auf und verpestet die Luft plötzlich... hat das Leben neue Bedeutung /Burzum/